Fir klassesch Philologie op der Universitéit Lëtzebuerg!

Heiansdo liest een sou gutt Artikelen, dat een se net nëmme kann, mä dat een se MUSS recommandéieren. Dozou gehéieren a mengen An  zwee Artikelen vum Här Professer Luc Deitz  am « forum » Nr. 219 vum September 2002 an an der  Nr. 240 vum Oktober 2004. Déi zwee Artikelen befaassen sech op eng gutt dokumentéiert, brillant raisonnéiert an dobäi och nach op eng ganz witzeg Manéier mat eiser deemols sëcher an haut nach ëmmer neier Universitéit.

Déi Artikelen sinn bal prophéitesch, well si d’Geforen opweisen déi e Bildungssystem huet, den d’Geeschteswëssenschaften vernoléissegt. An haut, wann een d’Politik kuckt, da stellt een wierklech fest, dat mir an engem Zoustand vun der Orientéierungslosegkeet ukomm sinn. Mir liewen an genee där « kultureller, moralescher an theologescher Amnesie », déi den Här Professer Deitz gefaart huet. De Verfall vun eisem Unterrechtssystem huet ugefaang mam Zerschloen vun der klassescher Bildung an der Folleg vun der Revolutioun vun 1968. Mä klassesch Bildung wor eben ëmmer vill méi wéi nëmmen laténgesch an algriichesch Vokabelen auswenneg béchsen – et wor den Zougank zu dem wierklech Mënschlechen, zu engem humanistesche Waertesystem,  dem Räichtum vum Denken an dem Notzen vum No-denken.  D’Philologie an d’Philosophie si vornehm Schwësteren déi eis  léieren ze iwwerleeën an eis zu verantwortlechem  Handelen opfuerderen.

Mir schwätzen gär vun enger Elite-Universitéit Lëtzebuerg, mä mir bedréien eis domat just selwer. E groussen Deel vum Uni-Betrib beschäftegt sech mat Gefällegkeetspädagogik fir e sozialistesche Ministär den sech dem Demontage vun der Bildung verschriwwen huet. Mir forméieren Schoulmeeschter a Léiererinnen, déi selwer net méi vill kënnen, virun allem kee Franséich a kee Rechnen méi,  fir hirersäits Schüler ze encadréieren déi am kompetenzorientéierten Unterrecht vu Joer zu Joer sollen manner léieren. Déi sozialistesch  « Demokratiséierung » vun eise Schoulen féiert eis an eng Wëssenswüst. Déi féierend Käpp an eiser Regierung sin al-68er déi hir Zerstéierungswierk haut kënnen der ganzer Gesellschaft vun uewen rof diktéieren. Mir ass et Angscht ëm eist Land!

Ech wees zwar, dat ech domat net vill Ennerstëtzung fannen an awer denken ech, dat ee muss géigesteieren.

Jo, ech sinn fir eng Fakultéit fir al Sproochen a Philosophie op der Universitéit Lëtzebuerg.

Jo, ech sinn fir eng massiv Opwärtung vu Latäin an Algriichesch an eise klassesche Lycéeën.

Den Här Professer Luc Deitz zitéiert den Theodor Fontane mat sengem Aussproch, dat den zivilisatoresche Fortschrëtt aus senge Kanner enges Daags geng « elektresch beliichte Barbaren » maachen.   De Fontane huet Recht behal. Genee dat si mir haut : elektresch beliichte Barbaren ! Un eis ass et, fir lues a lues nees e Wee zréck an déi wierklech Zivilisatioun ze fannen.

Veröffentlicht unter Allgemein, Kultur, Lëtzebuerg, Politik, Sproochen | 1 Kommentar

Déi Gréng – eng Partei ouni Härz a Gewëssen!

Gëschter, de 5. Februar 2013, hunn déi Gréng e Pressdossier publizéiert an dem si scho nees fir d’Homosexuellebestietnis agetrueden sinn. Gläich op där  éichter Säit hunn si hir Iddi vu « Gläichheet » graphesch duergestallt. Fir si ass egal wéi eng Koppel – och eng lesbesch oder eng homosexuell – « gläich » mat heterosexuellen Elteren. (Ech schwätzen léiwer nëmmen vun « homosexuelle » Koppelen  well jo och eng lesbesch Koppel nëmmen eng Variant vun enger homosexueller  Koppel ass).

Dat awer ass de Leit Sand an d’An gestreet. Duerch d’Gläichheetsideologie vun denen lénken Parteien, déi sech ënner anerem duerch  d’Sträichen vun de Begrëffer « Mamm » a « Papp » am Code civil iwwersetzt,  ginn déi absurdst intellektuell a sproochlech Akrobatien néideg fir ze probéieren  déi nei an onnatierlech Situatiounen de Noutwendegkeeten vum Liewen unzepassen. An engem interessanten Artikel vun der Madame Marie Balmary mam Titel « Mariage pour tous – la parole en danger ? »  (www.lavie.fr) gëtt e Beispill aus dem kanadeschen Code civil (Art. 539.1) zitéiert fir déi Punkt ze illustréieren :

« Lorsque les parents sont tous deux de sexe féminin, les droits et obligations que la loi attribue au père, là où ils se distinguent de ceux de la mère, sont attribués à celle des deux mères qui n’a pas donné naissance à l’enfant. »

Et gëtt och all méiglech aner Varianten („Parent A“ an „parent B“, an esou virun…). Alleng heiriwwer kéint ee scho laang schwätzen, mä dat do Brutto-Zitat geet am Abléck duer fir wéinstens mol op de Problem opmierksam ze maachen. Eis modern politesch korrekt Diktatur gebraucht d’Wierder an engem neie Sënn – si verdréint hir Bedeitung – a mir sinn am « Newspeak » aus dem George Orwell sengem Roman « 1984 » ukomm.

Déi Gréng froen och d’Recht fir d’adoption plénière fir homosexuell Koppelen, a selbstverständlech och d’ « Procréation médicalement assistée (PMA) ».  Just bei de geléintene Mammen sinn se sech nach net sou secher – do wärt hir feministesch Séil nach ë bësschen rumoueren.

Un d’Kanner denken si net – déi gi jo och schliisslech net mat wielen. Ech wëll hei nach eemol betounen, dat d’Adoptioun plénière de Kanner den duebelen sexuéierten Rapport mat enger Mamm an engem Papp wech hëllt. Ech wär éichter der Meenung – falls dat aus Grënn vun der juristescher Kohärenz noutwendeg wär – de net bestuetene Leit dat einfacht Adoptiounsrecht wech ze huelen, wéi enger homosexueller Koppel en Adoptiounsrecht – sief et ën einfacht oder e ganzt – ze ginn.

Déi Kanner an homosexuelle Koppelen wuessen bei zwee Schauspiller op déi sexuéiert Eltere spillen (wann keen vun denen zwee ën effektiven, biologeschen Elterendeel ass), den ee vun denen zwee spillt eventuell eng méi männlech Roll fir e Papp ze imitéieren an den aaneren eng méi weiblech  fir eng Mamm  duerzestellen, wéinstens sou wéi déi respektiv homosexuell Leit sech déi « Rollen » virstellen.

Dobäi kënnt, dat Kanner aus enger adoption plénière – a nach méi schlëmm aus enger PMA – eventuell iwwerhaapt keng aner ascendance, keng aaner Famill hunn – keng Elteren oder Grousselteren, keng Monnien an Tataen, keng Koséngen a keng Cousinen mat denen si Kontakt hätten. Si wëssen wahrscheinlech näicht iwwer hir Famill an hir Hierkonft a wunnen just bei denen zwee « Elteren »-Schauspiller. Dat sinn Leit déi et vläicht gutt mengen, mä si sinn awer net hir Elteren – an aanecht wéi zum Beispill heterosexuell Adoptivelteren kéinten si et och mol net  sinn !   Dat ass awer e ganz wichtegen Ennerscheed ! An dobäi kënnt och nach dat déi Kanner wahrscheinlech mol näicht iwwer hir Filiatioun wëssen. Si verstinn awer spéitstens an der Pubertéit, dat déi Erwuessen bei denen si liewen,  eng Sexualitéit hunn déi keng Kanner op natierlechem Wee kann ervirbréngen. Keng richteg Elteren, keng aner Famill, kee Wëssen iwwer d’Hierkonft – dat alles zësummen ass  en psychologeschen Albdram fir all Kand!

Am internationale Recht, an der Ethik an och an  denen  medizineschen a soziale Beruffer ass ganz wäithin ugeholl, dat d’Kanner e Recht drop hunn fir hir Hierkonft ze kennen. Hei gi mir op e Wee den et de Kanner extrem schwéier mecht eppes iwwer hir Originen ze wëssen oder och nëmmen fir et eventuell spéider gewuer ze ginn. An mir huelen hinnen de Kontakt – jiddefalls mol de juristesche Lien – mat hirer richteger Famill wech fir si an e Milieu ze stiechen den hinnen net déi selwecht perséinlech Entwécklungsméiglechkeete gëtt wéi eng heterosexuell Koppel. Mir ginn déi Kanner  u Leit déi net zësummen kënnen Eltere sinn an d’Aufgaben vun den Elteren – wéinstens mol an hiren sexuellen Virbildsfunktiounen fir Kanner déi hir sexuell Identitéit sichen – iwwerhaapt net kënnen erfëllen.

An och wann ech den eenzegen Deputéierten an der Chamber wär den géint sou kannerfeindlech Gesetzer géif stëmmen –

MENG AENTWERT ASS NEEN !

 

 

Veröffentlicht unter Allgemein, Lëtzebuerg, Politik | Hinterlasse einen Kommentar

Iwwer d’Glaafwierdegkeet vun der Kierch

Wann een Sonndes a Rou den Interview mam Här Generalvikar Erny Gillen am  forum vum Januar 2013 liest, da mierkt een, sou geet et op d’mannst mol mir,  dat den Usproch vum Wort an d’Realitéit wäit auserneen leien. Den Här Gillen probéiert den Androck ze ginn, als wär d’Wort  virun allem mol eng chrëschtlech Zeitung, eng där hirt Leitbild e « chrëschtlechen Humanismus » wär. Mä hien ënnersträicht awer och – a senge Wierder natierlech – dat d’Wort, den LCGB, an d’CSV u sech näicht aanecht wéi e Konglomerat duerstellen : « Ich gehe aber momentan davon aus, dass eine CSV der christlichen Soziallehre genau so vepflichtet ist wie ein Luxemburger Wort, ein LCGB oder die Kirche. »

A Wierklechkeet ass d’Wort awer näicht aanecht wéi d’Parteibliedchen vun der CSV. Wann dat stëmmt wat am Feierkrop stoung, dann ass d’Wort  als « presse amie » souguer och nach institutionnell an de Féierungsgremien vun der CSV vertrueden. Dat fannen ech fir eng Zeitung déi dem Aerzbistum gehéiert, vollkommen inakzeptabel. Déi lëtzebuerger kathoulesch Kierch därft keng Parteisectioun vun der CSV sinn, si behëllt sech awer genee sou!

Et gëtt Gleeweger an alle Parteien, an dat an der CSV an an der ADR wahrscheinlech méi wéi an aanere Parteien. Déi lëtzebuerger kathoulesch Kierch misst iwwer der Politik stoen a fir all Leit an all Gleeweg am Land vertrauenswierdeg  sinn, dat ass se awer net!

D’Wort – also den Aerzbistum Lëtzebuerg – mëcht blannemännerchers just d’Politik vun der CSV. De gréisste Skandal ass dobäi, dat d’CSV selwer eng Politik mecht, déi dem kathoulesche Glawen dacks oppe widdersprecht. Dat awer mecht denen Hären Hollerich a Gillen anscheinend näicht aus wann et ëm déi automatesch a bedingungslos Ennerstëtzung vun der CSV duerch d’Wort geet.

D’CSV huet d’Euthanasie erméiglecht – eng Ennerschrëftenaktioun am Wort gouf mat Zäite gestoppt an nom Vote an der Chamber gouf den Dossier ganz séier begruewen. Bei der Liberaliséierung vum Ofdreiwungsgesetz 2012  ass et mol net méi sou wäit komm – d’Wort huet d’Diskussioun direkt kleng gehal an den Hiertebréif vum Aerzbëschof zu dem Thema wor net méi wéi eng ultraschwaach a politesch wierkungslos « Feigenblatt-Erklärung ». Beim Homosexuellebestietnis geet et lo nach eemol d’nämlecht – op déi nei Equipe vun den Hären Hollerich a Gillen kann den  Här Juncker sech eben zu 100% verloossen !

An der Ofdreiwungsdebatt gouf et ganzer zwou Rieden an der Chamber géint d’Liberaliséierung vun der Ofdreiwung : der Madame  Marie-Josée Frank (CSV) hir  a meng. Keng vun denen zwou gouf am Wort (zur Erënnerung : dat ass theoretesch eng kathoulesch Dageszeitung !!!) och nëmmen ernimmt!

All Säit am Wort ass voll vu Gratisreklammen fir d’CSV. Fotoen, Leitartikelen,  Interviewen, Reportagen, alles säitewäis, kilometerlaang a gratis. Den Télécran huet geschwënn all Woch de Premier op der Titelsäit. Alles dat sinn « dons en nature » vun der kathoulescher Kierch un d’CSV an alles dat verstéisst menger Meenung no géint d’Parteienfinanzéierungsgesetz.

Et kann een natierlech iwwer d’Uersaachen vun sou enger Situatioun spekuléieren. Meng perséinlech Lieblingserklärung ass, datt de Bistum d’CSV blannemännerchers ënnerstëtzt fir am Géigenzuch seng materiell Privilegien kënnen ze behalen. Et geet der Kierch just nëmme nach ëm de Su – em drësseg Silberlinge. De Glaawen ass fort.

De Präis den d’Kierch dofir bezillt ass net kleng : de Verloscht vun hirer reliéiser Glaafwierdegkeet an hirem Prestige bei der Bevölkerung henken direkt mat hirer CSV-Höregkeet zësummen. Eng Kierch ouni Profil verléiert hir Unhänger. Laangfristeg kann dat do net gutt goen.

Ech hunn d’CSV-Parteiblat scho laang ofbestallt. Ech wees zwar dowéinst leider net méi doriwwer Bescheed wien gebuer gëtt a wien stierft, mä dofir ginn ech der anti-kathoulescher Partei CSV an hirer sklavescher a profilloser Parteisectioun « Aerzbistum Lëtzebuerg» wéinstens keng Suë méi.

Ech ginn och net méi gär an eng Mass déi vun der CSV-Parteisectioun « Aerzbistum Lëtzebuerg »  gehale gëtt. Gottseidank gëtt et nach fir Katholiken alternativ  Méiglechkeeten fir eng anstänneg, kathoulesch Mass kënnen ze besichen – souguer nach eng richteg : eng al an op Latäin! An eng wou de Paschtouer mat Sëcherheet keng CSV-Parteikaart an der Täsch huet.

Veröffentlicht unter ADR, Allgemein, Lëtzebuerg, Politik, Relioun | Hinterlasse einen Kommentar

Gréng-roude Faschismus

Eng vun denen wichtegste Rieden, déi ech bis elo an der Chamber konnt halen, wor déi vum Juli 2011 an där ech mech fir d’Recht vun dene Behënnerten op d’Liewen hunn därfen asetzen. Dëss Ried hat ech am Numm vun der ADR gehal, an zwar wou d’Chamber d’UN-Konventioun iwwer d’Rechter vun denen Behënnerten endlech ratifizéiert huet.

Ech hunn an dëser Ried besonnech d’Recht op d’Liewen verdeedegt, an dat als Aentwert vu neie Virstéiss vun denen fréieren Deputéierten Jean Huss (déi Gréng) an Lydie Err (LSAP) déi d’Euthanasiegesetz wollten nach méi wäit faassen – an dat scho kuerz Zäit no dem dat Gesetz eréicht a Kraaft getrueden wor. Sou geet et eben ëmmer an der Politik – kaum mecht een eng ethesch Dier op – da stierzen sech déi lénk politesch Parteien dran an zerstéieren och nach déi lecht Rechter vun dem wat nach kuerz virdrunn moralesch richteg a wichteg wor. An dësem Fall hunn déi Deputéiert Err an Huss dofir plädéiert – natierlech wéi ëmmer mam Matleedsargument – fir gebueren, behënnert Kanner  kënnen ëmzebrengen (also ze „euthanaséieren“ – si hunn dat „hinnen hëllefen“ genannt). Mir sinn also hei schonn wäit vum Ufanksgedanken vun der Euthanasie wechkomm: nämlech Stierweskranker an der terminaler Phas an op eegene Wonsch duerch en aktiven medizineschen Agrëff ëmzebrengen. Do gesäit een alt nees, wéi séier dat et geet: kaum dräi Joer no der Adoptioun vum Euthanasiegesetz duerch d’Chamber koume schonn nei roud-greng Fuerderungen op d’Tapéit.

An zwar besonnesch barbarescher! Ech bieden den interesséierte Lieser déi Propositiounen vun den Deputéierten Err an Huss mol ze vergläichen mat dem skandalösen Artikel vum 23. Februar 2012 vum Alberto Giubilini an dem Francesca Minerva : « After-birth abortion : why should the baby live »  an dem  proposéiert gëtt, dat och e scho gebuere Kand soll kënnen ëmbruecht ginn.  Ech hunn den Text vun dem Artikel och hei kopéiert (ë kënnt nom Video). Déi zwee italienesch Auteuren nennen dat keng Euthanasie, mä eng „Ofdreiwung no der Gebuert“, an zwar och fir Kanner déi net behënnert sinn. Natierlech sinn dat ganz ënnerschiddlech Propositiounen, an awer erkennen ech Gemeinsamkeeten.

Interessant ass, dat déi Gréng, déi Lenk, déi Blo an déi Rout während menger Ried de Sall verlooss hunn. Interessant ass och, dat de Chamberpresident Laurant Mosar (CSV) mir virgehäit huet d'“Dignitéit“ vun der Debatt net ze respektéieren an sou gemaach huet, als wär d’Recht op Liewen net en integralen Deel vun där Konventioun. Den Här Fayot (LSAP), mengen ech, hat gesot et misst ee mech „veruechten“.

Abee, fir mech hunn Selektioun an Relativéierung beim Recht op Liewen eppes eminent faschistesches u sech. Mir Mënschen stinn net iwwer Liewen an Dout a mir hunn net dat Recht Liewen ze huelen – ausser a Noutwier. Ech warnen och ausdrécklech virun dem Matleedsargument. Dat kann sou iwwerstrapazéiert a mëssbraucht ginn wéi kaum en aanert. Bis wouhin kann dat Matleedsargument ee féieren? Wéi dacks an zu wéi engen Zwecker ass et an der Geschicht scho mëssbraucht ginn? Ethiker, Philosophen, Theologen a medizinesch Spezialisten an der Schmärztherapie an an der Palliativmedizin hätten och bestëmmt déi richteg Aentwerten op sou Froen an Argumenter parat.

Déi Greng engagéieren sech fir Alles an all Méigleches – vun der Reduzéierung vum Kuelendioyd bis zu Velospisten uerchtert d’Land. Mä wat de Mënsch ugeet sinn si virun allem eng Partei vum Dout, eng Partei vun der Ofdreiwung an der Euthanasie.

Fir mech ass a bleift déi do Debatt an der Chamber e wonnerbart Beispill dofir, wéi déif dësst Land scho gefall ass. Wär d’ADR net gewiecht, hätte mir vläicht haut schonn e neit Stéck Wee a Richtung vun enger Doudes-„kultur“ gemaach.

An hei ass den Text vum Artikel iwwer „Ofdreiwung no der Gebuert“. Ech froe mech just wéi laang et dauert, bis déi Gréng an déi Rout déi nächst Offensiv géint d’Recht op Liewen, besonnech vun denen Behënnerten, starten. Op hir Walprogrammer därfe mir lo scho gespaant sinn!

 

After-birth abortion: why should the baby live?

  1. Francesca Minerva3

+ Author Affiliations


  1. 1Department of Philosophy, University of Milan, Milan, Italy                                   

  2. 2Centre for Human Bioethics, Monash University, Melbourne, Victoria, Australia                                   

  3. 3Centre for Applied Philosophy and Public Ethics, University of Melbourne, Melbourne, Victoria, Australia                                   
  1. Correspondence to Dr Francesca Minerva, CAPPE, University of Melbourne, Melbourne, VIC 3010, Australia; francesca.minerva@unimelb.edu.au
  1. Contributors AG and FM contributed equally to the manuscript.

  • Received 25 November 2011
  • Revised 26 January 2012
  • Accepted 27 January 2012
  • Published Online First 23 February 2012

Abstract

Abortion is largely accepted even for reasons that do not have anything to do with the fetus‘ health. By showing that (1)                                 both fetuses and newborns do not have the same moral status as actual persons, (2) the fact that both are potential persons                                 is morally irrelevant and (3) adoption is not always in the best interest of actual people, the authors argue that what we                                 call ‘after-birth abortion’ (killing a newborn) should be permissible in all the cases where abortion is, including cases                                 where the newborn is not disabled.

 

Introduction

Severe abnormalities of the fetus and risks for the physical and/or psychological health of the woman are often cited as valid                                 reasons for abortion. Sometimes the two reasons are connected, such as when a woman claims that a disabled child would represent                                 a risk to her mental health. However, having a child can itself be an unbearable burden for the psychological health of the                                 woman or for her already existing children,1 regardless of the condition of the fetus. This could happen in the case of a woman who loses her partner after she finds                                 out that she is pregnant and therefore feels she will not be able to take care of the possible child by herself.

A serious philosophical problem arises when the same conditions that would have justified abortion become known after birth.                                 In such cases, we need to assess facts in order to decide whether the same arguments that apply to killing a human fetus can                                 also be consistently applied to killing a newborn human.

Such an issue arises, for example, when an abnormality has not been detected during pregnancy or occurs during delivery. Perinatal                                 asphyxia, for instance, may cause severe brain damage and result in severe mental and/or physical impairments comparable with                                 those for which a woman could request an abortion. Moreover, abnormalities are not always, or cannot always be, diagnosed                                 through prenatal screening even if they have a genetic origin. This is more likely to happen when the disease is not hereditary                                 but is the result of genetic mutations occurring in the gametes of a healthy parent. One example is the case of Treacher-Collins                                 syndrome (TCS), a condition that affects 1 in every 10 000 births causing facial deformity and related physiological failures,                                 in particular potentially life-threatening respiratory problems. Usually those affected by TCS are not mentally impaired and                                 they are therefore fully aware of their condition, of being different from other people and of all the problems their pathology                                 entails. Many parents would choose to have an abortion if they find out, through genetic prenatal testing, that their fetus                                 is affected by TCS. However, genetic prenatal tests for TCS are usually taken only if there is a family history of the disease.                                 Sometimes, though, the disease is caused by a gene mutation that intervenes in the gametes of a healthy member of the couple.                                 Moreover, tests for TCS are quite expensive and it takes several weeks to get the result. Considering that it is a very rare                                 pathology, we can understand why women are not usually tested for this disorder.

However, such rare and severe pathologies are not the only ones that are likely to remain undetected until delivery; even                                 more common congenital diseases that women are usually tested for could fail to be detected. An examination of 18 European                                 registries reveals that between 2005 and 2009 only the 64% of Down’s syndrome cases were diagnosed through prenatal testing.2 This percentage indicates that, considering only the European areas under examination, about 1700 infants were born with                                 Down’s syndrome without parents being aware of it before birth. Once these children are born, there is no choice for the parents                                 but to keep the child, which sometimes is exactly what they would not have done if the disease had been diagnosed before birth.

Abortion and after-birth abortion

Euthanasia in infants has been proposed by philosophers3 for children with severe abnormalities whose lives can be expected to be not worth living and who are experiencing unbearable                                 suffering.

Also medical professionals have recognised the need for guidelines about cases in which death seems to be in the best interest                                 of the child. In The Netherlands, for instance, the Groningen Protocol (2002) allows to actively terminate the life of ‘infants                                 with a hopeless prognosis who experience what parents and medical experts deem to be unbearable suffering’.4

Although it is reasonable to predict that living with a very severe condition is against the best interest of the newborn,                                 it is hard to find definitive arguments to the effect that life with certain pathologies is not worth living, even when those                                 pathologies would constitute acceptable reasons for abortion. It might be maintained that ‘even allowing for the more optimistic                                 assessments of the potential of Down’s syndrome children, this potential cannot be said to be equal to that of a normal child’.3 But, in fact, people with Down’s syndrome, as well as people affected by many other severe disabilities, are often reported                                 to be happy.5

Nonetheless, to bring up such children might be an unbearable burden on the family and on society as a whole, when the state                                 economically provides for their care. On these grounds, the fact that a fetus has the potential to become a person who will                                 have an (at least) acceptable life is no reason for prohibiting abortion. Therefore, we argue that, when circumstances occur                                 after birth such that they would have justified abortion, what we call after-birth abortion should be permissible.

In spite of the oxymoron in the expression, we propose to call this practice ‘after-birth abortion’, rather than ‘infanticide’,                                 to emphasise that the moral status of the individual killed is comparable with that of a fetus (on which ‘abortions’ in the                                 traditional sense are performed) rather than to that of a child. Therefore, we claim that killing a newborn could be ethically                                 permissible in all the circumstances where abortion would be. Such circumstances include cases where the newborn has the potential                                 to have an (at least) acceptable life, but the well-being of the family is at risk. Accordingly, a second terminological specification                                 is that we call such a practice ‘after-birth abortion’ rather than ‘euthanasia’ because the best interest of the one who dies                                 is not necessarily the primary criterion for the choice, contrary to what happens in the case of euthanasia.

Failing to bring a new person into existence cannot be compared with the wrong caused by procuring the death of an existing                                 person. The reason is that, unlike the case of death of an existing person, failing to bring a new person into existence does                                 not prevent anyone from accomplishing any of her future aims. However, this consideration entails a much stronger idea than the one according to which severely handicapped                                 children should be euthanised. If the death of a newborn is not wrongful to her on the grounds that she cannot have formed                                 any aim that she is prevented from accomplishing, then it should also be permissible to practise an after-birth abortion on                                 a healthy newborn too, given that she has not formed any aim yet.

There are two reasons which, taken together, justify this claim:

  1. The moral status of an infant is equivalent to that of a fetus, that is, neither can be considered a ‘person’ in a morally                                       relevant sense.

  2. It is not possible to damage a newborn by preventing her from developing the potentiality to become a person in the morally                                       relevant sense.

We are going to justify these two points in the following two sections.

The newborn and the fetus are morally equivalent

The moral status of an infant is equivalent to that of a fetus in the sense that both lack those properties that justify the                                 attribution of a right to life to an individual.

Both a fetus and a newborn certainly are human beings and potential persons, but neither is a ‘person’ in the sense of ‘subject                                 of a moral right to life’. We take ‘person’ to mean an individual who is capable of attributing to her own existence some                                 (at least) basic value such that being deprived of this existence represents a loss to her. This means that many non-human                                 animals and mentally retarded human individuals are persons, but that all the individuals who are not in the condition of                                 attributing any value to their own existence are not persons. Merely being human is not in itself a reason for ascribing someone                                 a right to life. Indeed, many humans are not considered subjects of a right to life: spare embryos where research on embryo                                 stem cells is permitted, fetuses where abortion is permitted, criminals where capital punishment is legal.

Our point here is that, although it is hard to exactly determine when a subject starts or ceases to be a ‘person’, a necessary                                 condition for a subject to have a right to X is that she is harmed by a decision to deprive her of X. There are many ways                                 in which an individual can be harmed, and not all of them require that she values or is even aware of what she is deprived                                 of. A person might be ‘harmed’ when someone steals from her the winning lottery ticket even if she will never find out that                                 her ticket was the winning one. Or a person might be ‘harmed’ if something were done to her at the stage of fetus which affects                                 for the worse her quality of life as a person (eg, her mother took drugs during pregnancy), even if she is not aware of it.                                 However, in such cases we are talking about a person who is at least in the condition to value the different situation she would have found herself in if she had not been harmed. And such a condition depends                                 on the level of her mental development,6 which in turn determines whether or not she is a ‘person’.

Those who are only capable of experiencing pain and pleasure (like perhaps fetuses and certainly newborns) have a right not                                 to be inflicted pain. If, in addition to experiencing pain and pleasure, an individual is capable of making any aims (like                                 actual human and non-human persons), she is harmed if she is prevented from accomplishing her aims by being killed. Now, hardly                                 can a newborn be said to have aims, as the future we imagine for it is merely a projection of our minds on its potential lives.                                 It might start having expectations and develop a minimum level of self-awareness at a very early stage, but not in the first                                 days or few weeks after birth. On the other hand, not only aims but also well-developed plans are concepts that certainly                                 apply to those people (parents, siblings, society) who could be negatively or positively affected by the birth of that child.                                 Therefore, the rights and interests of the actual people involved should represent the prevailing consideration in a decision                                 about abortion and after-birth abortion.

It is true that a particular moral status can be attached to a non-person by virtue of the value an actual person (eg, the                                 mother) attributes to it. However, this ‘subjective’ account of the moral status of a newborn does not debunk our previous                                 argument. Let us imagine that a woman is pregnant with two identical twins who are affected by genetic disorders. In order                                 to cure one of the embryos the woman is given the option to use the other twin to develop a therapy. If she agrees, she attributes                                 to the first embryo the status of ‘future child’ and to the other one the status of a mere means to cure the ‘future child’.                                 However, the different moral status does not spring from the fact that the first one is a ‘person’ and the other is not, which                                 would be nonsense, given that they are identical. Rather, the different moral statuses only depends on the particular value                                 the woman projects on them. However, such a projection is exactly what does not occur when a newborn becomes a burden to its                                 family.

The fetus and the newborn are potential persons

Although fetuses and newborns are not persons, they are potential persons because they can develop, thanks to their own biological                                 mechanisms, those properties which will make them ‘persons’ in the sense of ‘subjects of a moral right to life’: that is,                                 the point at which they will be able to make aims and appreciate their own life.

It might be claimed that someone is harmed because she is prevented from becoming a person capable of appreciating her own                                 being alive. Thus, for example, one might say that we would have been harmed if our mothers had chosen to have an abortion                                 while they were pregnant with us7 or if they had killed us as soon as we were born. However, whereas you can benefit someone by bringing her into existence                                 (if her life is worth living), it makes no sense to say that someone is harmed by being prevented from becoming an actual                                 person. The reason is that, by virtue of our definition of the concept of ‘harm’ in the previous section, in order for a harm                                 to occur, it is necessary that someone is in the condition of experiencing that harm.

If a potential person, like a fetus and a newborn, does not become an actual person, like you and us, then there is neither                                 an actual nor a future person who can be harmed, which means that there is no harm at all. So, if you ask one of us if we                                 would have been harmed, had our parents decided to kill us when we were fetuses or newborns, our answer is ‘no’, because they                                 would have harmed someone who does not exist (the ‘us’ whom you are asking the question), which means no one. And if no one                                 is harmed, then no harm occurred.

A consequence of this position is that the interests of actual people over-ride the interest of merely potential people to                                 become actual ones. This does not mean that the interests of actual people always over-ride any right of future generations, as we should certainly consider the well-being of people who will inhabit the planet in the                                 future. Our focus is on the right to become a particular person, and not on the right to have a good life once someone will                                 have started to be a person. In other words, we are talking about particular individuals who might or might not become particular                                 persons depending on our choice, and not about those who will certainly exist in the future but whose identity does not depend                                 on what we choose now.

The alleged right of individuals (such as fetuses and newborns) to develop their potentiality, which someone defends,8 is over-ridden by the interests of actual people (parents, family, society) to pursue their own well-being because, as we                                 have just argued, merely potential people cannot be harmed by not being brought into existence. Actual people’s well-being                                 could be threatened by the new (even if healthy) child requiring energy, money and care which the family might happen to be                                 in short supply of. Sometimes this situation can be prevented through an abortion, but in some other cases this is not possible.                                 In these cases, since non-persons have no moral rights to life, there are no reasons for banning after-birth abortions. We                                 might still have moral duties towards future generations in spite of these future people not existing yet. But because we                                 take it for granted that such people will exist (whoever they will be), we must treat them as actual persons of the future. This argument, however, does not apply to this particular newborn or infant, because we are not justified                                 in taking it for granted that she will exist as a person in the future. Whether she will exist is exactly what our choice                                 is about.

Adoption as an alternative to after-birth abortion?

A possible objection to our argument is that after-birth abortion should be practised just on potential people who could never                                 have a life worth living.9 Accordingly, healthy and potentially happy people should be given up for adoption if the family cannot raise them up. Why                                 should we kill a healthy newborn when giving it up for adoption would not breach anyone’s right but possibly increase the                                 happiness of people involved (adopters and adoptee)?

Our reply is the following. We have previously discussed the argument from potentiality, showing that it is not strong enough                                 to outweigh the consideration of the interests of actual people. Indeed, however weak the interests of actual people can be,                                 they will always trump the alleged interest of potential people to become actual ones, because this latter interest amounts                                 to zero. On this perspective, the interests of the actual people involved matter, and among these interests, we also need                                 to consider the interests of the mother who might suffer psychological distress from giving her child up for adoption. Birthmothers                                 are often reported to experience serious psychological problems due to the inability to elaborate their loss and to cope with                                 their grief.10 It is true that grief and sense of loss may accompany both abortion and after-birth abortion as well as adoption, but we                                 cannot assume that for the birthmother the latter is the least traumatic. For example, ‘those who grieve a death must accept                                 the irreversibility of the loss, but natural mothers often dream that their child will return to them. This makes it difficult                                 to accept the reality of the loss because they can never be quite sure whether or not it is irreversible’.11

We are not suggesting that these are definitive reasons against adoption as a valid alternative to after-birth abortion. Much                                 depends on circumstances and psychological reactions. What we are suggesting is that, if interests of actual people should                                 prevail, then after-birth abortion should be considered a permissible option for women who would be damaged by giving up their                                 newborns for adoption.

Conclusions

If criteria such as the costs (social, psychological, economic) for the potential parents are good enough reasons for having                                 an abortion even when the fetus is healthy, if the moral status of the newborn is the same as that of the infant and if neither                                 has any moral value by virtue of being a potential person, then the same reasons which justify abortion should also justify                                 the killing of the potential person when it is at the stage of a newborn.

Two considerations need to be added.

First, we do not put forward any claim about the moment at which after-birth abortion would no longer be permissible, and                                 we do not think that in fact more than a few days would be necessary for doctors to detect any abnormality in the child. In                                 cases where the after-birth abortion were requested for non-medical reasons, we do not suggest any threshold, as it depends                                 on the neurological development of newborns, which is something neurologists and psychologists would be able to assess.

Second, we do not claim that after-birth abortions are good alternatives to abortion. Abortions at an early stage are the                                 best option, for both psychological and physical reasons. However, if a disease has not been detected during the pregnancy,                                 if something went wrong during the delivery, or if economical, social or psychological circumstances change such that taking                                 care of the offspring becomes an unbearable burden on someone, then people should be given the chance of not being forced                                 to do something they cannot afford.

Acknowledgments

We would like to thank Professor Sergio Bartolommei, University of Pisa, who read an early draft of this paper and gave us                                 very helpful comments. The responsibility for the content remains with the authors.

 

Veröffentlicht unter ADR, Allgemein, Lëtzebuerg, Politik | Hinterlasse einen Kommentar

Homo-Bestietnis: Wéi geet et de Kanner?

Well déi Fro wéi et de Kanner bei enger homosexueller Koppel geet, d’Usprochsdenken an d’Fuerderungen vun den Homosexuellelobbyen op kee Fall därf a Gefor brengen, ass d’Desinformatioun an dem do Beräich natierlech besonnech grouss.

En éicht Argument ass, dat vun der Léift. An et besteet keen Zweifel drunn, dat och homosexuell Koppelen Kanner kënne gär hunn. Mä domat geet et eben nach laang net duer. Ech verweisen ausdrécklech op dëse Virtrag vum Kannerpsychiater  Professer Maurice Berger, Direkter vum Service Pédopsychiatrique vum CHU Saint-Etienne, den erklärt, dat Kanner vill méi brauchen wéi nëmmen d’Léift vun Erwuessenen. Si hunn och Froen zu hirer Ofstaamung a si brauchen Mann a Fra fir hir eegen Perséinlechkeet ze formen an hir eege sexuell Identitéit ze entwéckelen.

Gär ginn och vun den Homosexuellelobbyen Etüden zitéiert déi biaiséiert sinn: zum Beispill ginn dysfunktional heterosexuell Koppelen  zitéiert  (Alkohol, Gewalt, sexuelle Mëssbrauch) fir ze behaapten, dat Kanner an enger funktionaler homosexueller Koppel et jo awer bedeitend besser hätten wéi déi an enger dysfunktionaler, heterosexueller Koppel. Firwat net funktional heterosexuell Koppelen mat funktionalen homosexuellen Koppelen vergläichen, respektiv dysfunktionaler op denen zwou Säiten? Wär dat net ë bësschen méi éierlech a méi gerecht?

Oder et ginn déi vill Etüden zitéiert, déi op enger renger Selweraschätzung vun homosexuellen „Elteren“ berouen. („Mengt Dir dat Aer [?] Kanner et bei Iech gutt hunn?“). D’Resultater vun sou „Etüden“ sinn natierlech ëmmer onheemlech positiv fir déi homosexuell „Eleteren“.

D’Madame Gabriele Kuby schwätzt an hirem  Buch (Säiten 249 – 252) vun „Optragsstudien“ déi mat objektiver Wëssenschaftlechkeet näicht ze dinn hunn, mä just gemaach ginn fir als politesch Propagandainstrumenter kënnen gebraucht ze ginn. An dem Zësummenhang ass och dem Här Xavier Lacroix säi Kapitel iwwer „L’argument statistique“ liesenswärt. D’Referenzen vun dene ausgezeechente Bicher stinn op dësem Blog.

 

 

 

 

Veröffentlicht unter Allgemein, Lëtzebuerg, Politik | Hinterlasse einen Kommentar

Pirate-„moral“: Vive déi inzestuös Homopolygamandrie!

Am « Präsidium » vun der Piratepartei sëtzen am Abléck siwen Hären mat engem Duerchschnëttsalter vun 34,7 Joer. U sech, geng ee mengen, ass dat schonn e ganz  vernënftegen Alter, virun allem fir eng Partei déi virun allem de Joncktem lackele wëll.

34,7 Joer ass jiddefalls schonn erwuesse genuch fir sech mam Begrëff Verantwortung am Liewen auserneenzesetzen. Verantwortung fir eng Famill, Verantwortung fir Kanner, Verantwortung géintiwwer dem Liewen u sech.

Fir dat ze iwwerpréiwen an dem Wieler et méi einfach ze maachen, huet déi konservativ Säit alt schonn emol ë kritesche Bléck op dat Kapitel “Fir eng zäitgeméiss Geschlechter- a Familljepolitik” am Pirateprogramm geworf.

D’Piraten sinn jo bekanntlech extrem flexibel an tolerant, ebe „modern“  (d’Zitater sinn vun der Web-Säit vun der Piratepartei):

All Form vum Zesummeliewen an der geschlechtlecher, respektiv sexueller Identitéit bzw. Orientéierung muss respektéiert ginn insoufern se um géigesäitegen Averständnes an dem Respekt vun den eenzelne Persoune berout.

 (…)

Fräi Selbstbestëmmung vum Zesummeliewen

D’Pirate bekennen sech zum Pluralismus vum Zesummeliewen. D’Politik muss der Villfalt vun de Liewensstiler gerecht ginn an eng wierklech fräi Entscheedung fir déi individuell gewënschte Form vum Zesummeliewen erméiglechen. Eng just historesch gewuesse strukturellt a finanziellt Avantagéiere vun ausgewielte Modeller lehne mir of.”

Do froen ech mech just, wen dann awer wéini matzeschwätzen huet? Wéi ass et zum Beispill mat ploygamen Liewensformen, oder mat inzestuösen Verbindungen? Vu wéi engem Alter un, muss d’Politik dann de verschiddene Liewensstiler “gerecht” ginn, a wéi soll si dat maachen? A wann Kanner do sinn, wen huet a wéi enger Liewensform déi elterlech Rechter a Flichten? Wann sou Liewensgemeinschaften auserneeginn, wen huet dann ënnert wéi enge Conditiounen elterlech Rechter a Flichten, respektiv Besuchsrechter? Wéi eng finanziell Verflichtungen hunn déi verschidde Persounen aus sou Liewensgemeinschaften géintiwwer denen Kanner aus  sou Gruppen, oder betreffen déi Verflichtungen dann awer nëmmen déi biologesch oder eventuell déi adoptiv Elteren? A virun allem: wéi eng Rechter hunn d’Kanner a géintiwwer wem? Wen decidéiert wéini a wéi iwwer hire Numm, hir Erzéiung an hir Gesondheet?

Fir eventuell Wieler vun de Piraten, virun allem fir jonk Koppelen, ass och ze notéieren, dat d’Bestietnis all finanziell Privilegien verléiert. Souwisou, wärt d’Bestietnis ënnert de Piraten ganz ofgeschaaft ginn, well:

“Gesellschaftsstrukturen, déi sech aus Geschlechterrollebiller erginn, ginn dem Individuum net gerecht a mussen iwwerwonne ginn.”

Ech huelen mol un, dat sou aalmoudesch Begrëffer wéi „Mamm“ a „Papp“ och aus Geschlechterrollen staamen a mussen „iwwerwonne“ ginn.  Fir Leit déi sech bis elo als eng heterosexuell Fra oder als en heterosexuelle Mann verstaanen hunn an déi un eng Famill mat Kanner geduecht haten, sinn dat do net onbedengt gutt Neiegkeeten! Déi Gesellschaftsstruktur, déi si fir sech als richteg gesinn haten, muss jo neierdengs “iwwerwonne ginn”. Ech mengen mat sou Leit wéi de Piraten, komme mir denen Diktaturen wéi se a “Brave New World” oder “1984” beschriwwe goufen, endlech en decisive Schrëtt méi no!

D’Piraten sinn och fir en Asylrecht fir Homosexueller oder soss Aanechtsexueller ouni  dat déi Betraffen “hir Geschlechtsidentitéit oder sexuell Orientéierung heifir (missten) noweisen.” Dat ass effektiv eng revolutionär Neierung am Asylrecht, an et därf een lo schonn dovun ausgoen, dat mir geschwënn och nach e puer dausend direkt oder indirekt verfollegt Homosexueller oder Sossaaanechtsexueller, vläicht nes besonnesch aus de Balkanlänner, an eisen schonn iwwerfëllten Asylanten-Heemer sëtzen hunn. Beweisen brauchen se dann jo näicht méi a lass gi mir se dann och net méi. Just bezuelen därfe mir.

Mä bei der Reform vum internationalen Asylrecht hällt déi revolutionär Erneierungswut vun de Piraten awer nach net op. Dat wär och definitiv zëvill bescheiden fir sou fräigeeschteg Leit! Nä, si revolutionéieren och nach gläich d’Biologie:

Och gläichgeschlechtlech Liewensgemeinschafte mussen zesumme Kanner kréien,(…)  dierfen.”

D’Adoptioun duerch gläichgeschlechlech Koppelen ass jo schonn komplizéiert genuch, an d’”Produktioun” vu Kanner fir homosexuell Koppelen duerch medizinesch Methouden oder geléinte Mammen wierft eng Abberzuel vu moralesche a juristesche Froen op. Wéi gläichgeschlechtlech Koppelen soss sollen zësumme  Kanner „kréie“ sollen, bleift e Rätsel.

Mä alles dat interesséiert d’Piraten net. Si postuléieren e Recht op e Kand – sou als wär e Kand eng Saach – e Joujou fir jiddereen, dee grad mol wëll Elteren spillen – a net en eegestännege Mënsch mat senge Rechter, inclusiv senge Rechter op eng Filiatioun.

D’Ideologie vun der Piratepartei ass näicht aanecht wéi rücksichtslosen Egoismus a senger extremster a verantwortungslosester Form.

Dat gëtt och nach duerch dëss Propositioun dokumentéiert: “Op eng prinzipiell Disponibilitéit vun (…) Betreiungsméiglechkeete muss et ee Rechtsusproch vu Gebuert u ginn.”

Dat heescht, sou bal d’Homo-an all aaner gläich-„wärteg“ Koppelen hir Kanner kruuten – wéi a vu wem och ëmmer – mussen déi aarme Kanner dann vu Gebuert un kënnen an eng Betreiungsstruktur. A fir déi huet natierlech de Stat ze suergen, den zwar soss näicht méi iwwer d’”Liewensmodeller” vun de Leit ze soen huet. Dat heescht mir all sollen dofir bezuelen, dat déi Homosexuell a soss onfruchtbar oder aaner „Liewensmodeller“ sech därfen beim Storch e Kand bestellen an – soubal et geliwwert gouf – et da gläich an eng staatlech Betreiungsstruktur kënne schleefen.

Awer an der Fammilljepolitik  hunn d’Piraten eben Humor: “Onofhängeg vum gewielte Liewensmodell genéisse Liewensgemeinschaften, an deene Kanner opwuessen oder schwaach Mënsche versuergt ginn, e besonnesche Schutz.” De Stat huet zwar näicht méi an dem Beräich ze soen, an “e strukturellt a finanziellt Avantagéieren vun ausgewielte Modeller” gëtt zwar och vun de Piraten refüséiert,  an awer sollen Liewensgemeinschaften an dene Kanner opwuessen “geschützt” ginn. Jo wéi dann nach, op wéi enger Rechtsbasis, no wéi enge Critèren  a vu wem?

Fir mech ass just eppes kloer: eis Gesellschaft a virun allem d’Kanner musse geschützt ginn, an zwar virun de Piraten an denen anere Lénken vun alle Fuerwen. Ee vun dene grondleeënde Problemer beim Homosexuellebestietnis ass den, dat wann een d’Natur vum Bestietnis bis därmoossen denaturéiert, et keng logesch stringent Begrënnungen méi gëtt, fir och aaner Liewensformen nach vum Bestietnis auszeschléissen. Och polyamourös, polygam, polyandrech oder nach méi grenzwärteg Liewensmodeller kéinten sech jo dann „diskriminéiert“ fillen a gläich „Rechter“ fuerderen.

Eise Progressissten an der Politik ass dat egal. Si lafen léiwer denen puer Stëmmen vun den Homosexuellenlobbyisten no – op Käschten vun de Kanner an op Käschten vun den Institutiounen vun eiser Gesellschaft.

 

 

 

 

 

 

 

Veröffentlicht unter Allgemein, Lëtzebuerg, Politik | Hinterlasse einen Kommentar

Eng manipuléiert Meenungsëmfro!

Enn Januar huet TNS-ILRES eng Meenungsëmfro publizéiert an där behaapt gëtt « 2/3 des résidents sont ouverts à l’idée d’octroyer le droit de vote aux étrangers – mais les luxembourgeois font de la résistance ».

Ech war schonn an engem Artikel drop agaaangen, dat den Direkter vun dem Meenungsfuerschungsinstitut well selwer mengt, misse politesch Propositiounen ze maachen. Ech fannen et och interessant, dat hei de Lëtzebuerger virgehäit gëtt « Resistenz » ze maachen. Dat haate mir schonn eemol, an et ass eng Resistenz op déi mir besonnesch houfreg därfe sinn!

Mä et ass dowärt déi Emfro ze kommentéieren. De Sondage heescht « OUR VISION sur l’avenir du Luxembourg ». Op där éichter Säit ass eng Reklamm fir eng Konferenz « Quel droit de vote pour les étrangers au Luxembourg ? »  déi vun der Chambre de Commerce, der Chambre des Métiers, a vun der ASTI organiséiert gëtt. Allen dräi Organisatiounen hunn ëffentlech gesot dat si d’Walrecht fir d’Auslänner  wëllen an allen dräi hu betount dat et hinnen dobäi och geng drëm goen fir d’Fonction Publique hei am Land ze schwächen.

Ech huelen mol un, dat déi selwecht Organisatiounen och dëse Sondage an Optrag ginn a bezuelt hunn.

Et gëtt an eise Sproochen sou wonnerschéin Sprachwierder wéi zum Beispill: « He who pays the piper calls the tune », an op däitsch : « Wes Brot ich ess, das Lied ich sing ».

Abee, hei wäert dat och sou gewiecht sinn. Beim Kapitel  « Participation politique: octroi du droit de vote aux étrangers » haten d’Leit nämlech keng oppe Wiel, keng Méiglechkeet fir « Jo » oder « Neen » ze soen, mä just dräi Méiglechkeeten fir « Jo » zum Auslännerwalrecht ze soen. Hei ass d’Fro :

« a. Le corps électoral pour les élections législatives n’est pas représentatif de la population du Luxembourg les étrangers doivent avoir le droit de vote aux élections législatives (pour la Chambre des députés) au bout d’une certaine durée de résidence 

c. Impliquer davantage les étrangers en leur ouvrant le droit de vote pour les élections législatives permet de mieux relever les défis futurs du pays

b. Ouvrir le droit de vote aux étrangers pour les élections législatives permet de renforcer la cohésion de la société luxembourgeoise »

Dat do huet mat enger Emfro näicht méi ze dinn,  dat ass pur Manipulatioun!

Schummt Iech, Chambre de Commerce, ASTI, Chambre des Métiers an TNS-ILRES !!!

 

 

Veröffentlicht unter Allgemein, Lëtzebuerg, Politik | 2 Kommentare

Och d’CSV ass fir d’Auslännerwahlrecht!

Déi Diskussioun déi an dene leschten Deeg iwwer d’Auslännerwalrecht geféiert gëtt ass, an engem grousse Mooss onrealistesch.Vill Leit mengen, dat wär nach opzehalen oder sou eppes kéint dach einfach net kommen.

Ech perséinlech gehéieren och zu denen Verzweifelten. Zënter Joren gesinn ech wéi mäi Land Stéck fir Stéck demontéiert gëtt. Der EU gi mir ëmmer méi Rechter oder si hëllt se sech einfach, mir schwächen eis national Identitéit an eis Monarchie, mir verschëlden eis op eng onverantwortlech Manéier a féieren een onethescht Gesetz nom aneren an – dat alles mat riisege politeschen Majoritéiten an ënnert der Regie vun der CSV.

Dat nächst wat lo kënnt ass d’Wahlrecht fir d’Auslänner bei de Chamberwahlen. RTL hat eng Emfro bei de politesche Parteien gemaach ob si dann lo fir oder géint d’Wahlrecht fir d’Auslänner sinn. Si hunn dono behaapt, just d’CSV an d’ADR wären dogéint an all déi aner dofir, mä dat ass alt nees eng Kéier eng RTL-Falschinformatioun. A Wierklechkeet ass och d’CSV fir d’Auslännerwahlrecht.

An hirem Communiqué op www.csv.lu « Nicht aus der Hüfte schiessen/Ne pas brûler les étapes », seet d’CSV u sech just dat si och dofir ass, si dréint dat Ganzt just eng Grëtz méi virsiichteg wéi anerer… D’CSV seet :

« Einer Diskussion über das Ausländerwahlrecht werden wir uns deshalb nicht verschliessen. Im Gegenteil. Diese Diskussion muss geführt werden.    

(…) 

Es geht also wirklich darum die zu führende Debatte gut vorzubereiten. Da das Wahlrecht ein wesentlicher Bestandteil der nationalen Souveränität ist, gilt es vor allem auch die Luxemburger mit an Bord zu nehmen.

Hauruckverfahren eignen sich nicht für grosse, zukunftsweisende Politik. Deshalb sollte man jetzt nicht aus der Hüfte schiessen, und das Wahlrecht für Ausländer auf ein einfaches Ja oder Nein reduzieren ».

Aanecht ausgedréckt, fir d’CSV ass dat do « grosse, zukunftsweisende Politik » an et geet just drëm wéi d’Lëtzebuerger alt nees kënnen ageschléifert ginn fir dat se dat do och nach schlécken. Wahrscheinlech gëtt einfach nes massiv Propaganda géint déi « rassisstesch » a « xenophob » ADR gemaach, fir dat och wierklech all Lëtzebuerger versteet, dat wann ë net fir d’Auslännerwahlrecht ass, dann ass ën automatesch e Rassist an scho bal e Verbriecher.

Der CSV an denen aneren geet et ëm Auslännerstëmmen, ëm en Opléisen vu Lëtzebuerg an engem groussen, europäesche Federalstat, an accessoirement och nach dorëm d’Gewiicht vun der Fonction Publique hei am Land ze briechen.

Der ADR geet et ëm eist Land, eis Identitéit an eis Souveränitéit an engem Europa vun de Natiounen. D’ADR ass géint d’Auslännerwahlrecht bei de Chamberwahlen.

D’Leit hunn eng kloer Wiel.

 

 

Veröffentlicht unter ADR, Allgemein, Lëtzebuerg, Politik | 1 Kommentar

Homo-Bestietnis: den Argumentaire vum Grand Rabbin de France

An engem remarquablen Dokument  huet den Här Gilles Bernheim,  Groussrabiner vu Frankräich, eng Rei vun Argumenter iwwer d’Homosexuelle-Bestietnis zësummegedroen, analyséiert a kommentéiert. Säin Argumentaire gouf ausdrécklech och vum Poopst Benedikt dem XVI. gelueft an iwwerholl.

Fir Leit, déi an enger relativer konziser Form an op engem ganz héige Niveau en Iwwerbléck iwwer d’Diskussioun welle kréien, gëtt et kaum e bessert Dokument. Ausdrécklech verweisen ech awer och nach eemol op déi Bicher zu dem Thema, dorënner besonnesch dat vum Här Alain Thorn. 

  

Mariage homosexuel, homoparentalité et adoption : Ce que l’on oublie souvent de dire. Essai de Gilles Bernh… by Gilles Bernheim, Grand Rabbin de France

Veröffentlicht unter Allgemein, Lëtzebuerg, Politik, Relioun | Hinterlasse einen Kommentar

Ass d’TNS-ILRES well eng politesch Partei?

Verwonnert muss een notéieren, dat et well den Direkter vun engem Meenungsfuerschungsinstitut ass, den politesch Propositiounen an d’Welt setzt. Dem Här no, sollten d’Auslänner no zwee bis dräi Joer Residenz d’office op d’Wielerlëschten ageschriwwe ginn, ob si wëllen oder net.

Wann een – am Prinzip – « neutralen » Fuerschungsinstitut sou politesch Propositiounen mecht, dann ass et un der Zäit fir sech fundamental Froen ze stellen. Zum Beispill, ob d’TNS-ILRES iwwerhaapt nach neutral an onofhängeg ass, oder politesch accaparéiert ? Ginn Meenungsëmfroen hei am Land eventuell politesch gesteiert oder manipuléiert?

Den Här Direkter mengt och, et wär een an der Fro vum Walrecht fir d’Auslänner net « virukomm » – wat eng politesch brisant Wärtung ass –  well de Prozenztsaz vun de Lëtzebuerger déi sech dat kéinte viirstellen haut ëm 7% manner héig läit, wéi nach bis virun e puer Joer.

Et wär jiddefalls mol gutt, wann déi Monopolstellung vun där Firma hei am Land geng gebrach ginn – wann et muss sinn per Gesetz. Jiddefalls ass d’Glaafwierdegkeet vun TNS-ILRES a mengen An substantiell a Fro gestallt.

Veröffentlicht unter Allgemein, Lëtzebuerg, Politik | 1 Kommentar